Termin opisujący zachowanie posiadaczy kart sprzeczne w ideą funkcjonowania chargebacku jako programu ochronnego praw ich samych. Niektórzy posiadacze kart nadużywają swojej uprzywilejowanej pozycji w sporze z merchantem o transakcję i mogą robić to zarówno świadomie, jak i nieświadomie.
W pierwszym przypadku posiadacz karty składa wniosek do swojego banku-wydawcy o zainicjowanie procedury chargeback, pomimo faktu, że transakcja kartowa została przez niego autoryzowana. Najczęstszym powodem wniosku jest brak zgody na autoryzację transakcji, albo otrzymanie wadliwego towaru lub usługi niezgodnie z opisem. W rzeczywistości założeniem opisanego działania po stronie posiadacza karty jest wyłudzenie zwrotu wartości zakupionego towaru lub usługi. Działanie takie nosi znamiona przestępstwa, jednak w wielu przypadkach próby wyłudzenia obciążenia zwrotnego kończą się powodzeniem. W konsekwencji powoduje to straty finansowe dla merchantów, trudności w udowodnieniu prawdziwej intencji posiadacza karty oraz wpływa to negatywnie na współczynnik chargebacków powodując jego wzrost.
Innym przypadkiem, jednak także spełniającym kryteria wyłudzenia jest nieintencjonalne działanie. Posiadacz karty będąc nieświadomy działania konstrukcji obciążenia zwrotnego składa wniosek do banku-wydawcy z prośbą o zainicjowanie chargebacku. Błąd wynika z niewłaściwego odróżnienia zwrotu transakcji od obciążenia zwrotnego, które nie są tożsame. W tym przypadku posiadacz karty nie zamierza przywłaszczyć sobie otrzymany towar. Prawdopodobnie dokona jego zwrotu, jednak w pierwszej kolejności powinien był skontaktować się z merchantem i poprosić o zwrot transakcji. Posiadacz karty otrzyma zwrot środków w drodze zainicjowanego chargebacku. Merchant zwróci nienależne środki oraz dodatkowo poniesie koszty procesowania chargebacku, które są zdecydowanie wyższe niż opłata za przeprowadzenie zwrotu transakcji. W konsekwencji powoduje to wzrost współczynnika chargebacków.