Urządzenie służące do akceptacji płatności bezgotówkowych za pośrednictwem kart płatniczych w trybie offline. Imprinter był powszechnie stosowany w początkowych etapach rozwoju rynku kart płatniczych. Obecnie urządzenie zostało wycofane z użycia. Narodowy Bank Polski w swoich raportach po raz ostatni umieścił informacje o aktywnym imprinterze za okres Q12015. Od kolejnego kwartału urządzenia nie są wykazywane w raportach.
Zasada działania imprintera opierała się na kopiowaniu danych karty embosowanej na druku przypominający formę czeku. Merchant umieszczał w imprinterze kartę z wytłoczonym numerem PAN, nazwą posiadacza / użytkownika oraz datę ważności karty wraz z odpowiednim drukiem w urządzeniu. W kolejnym kroku merchant kopiował wymienione informacje z karty na druk wykorzystując do tego celu imprinter. Czynność polegała na przesunięciu elementu urządzenia, które miało za zadanie odcisnąć niezbędne dane na formularzu. Użytkownik karty autoryzował transakcję składając swój podpis na dokumencie z odciśniętymi danymi karty płatniczej. W następnej kolejności merchant kontaktował się telefonicznie z wydawcą karty w celu złożenia dyspozycji autoryzacji czyli prośby faktycznego zablokowania środków na rachunku bankowym lub karcie płatniczej jej posiadacza. Zazwyczaj polecenie autoryzacji nie odbywało się przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi, tak jak ma to miejsce w przeważającej liczbie akceptowanych transakcji obecnie. W rzeczywistości dyspozycje były składane zbiorczo w ustalonym terminie.
Przyjmowanie transakcji za pomocą imprintera było procesem manualnym i wymagającym dużego nakładu pracy, szczególnie w miejscach o znacznym natężeniu płatności kartami, np. punkty sprzedaży biletów lotniczych. Często wydanie towaru lub świadczenie usługi bez uprzedniej autoryzacji posiadacza karty, w tym dostępnych środków na rachunku bankowym lub limitu kredytowego mogło prowadzić do nadużyć ze strony posiadacza.
Od charakterystycznego zabiegu przeciągania wykonywanym na imprinterze w celu skopiowania danych karty pochodzi inna nazwa urządzenia, tj. ang. zip-zap machine. W Polsce imprinter jest także znany pod terminem nawiązującym do opisanej procedury, a mianowicie urządzenie to było określane jako „żelazko” lub „powielacz”.