Termin odnoszący się do sprzedaży prowadzonej na pokładzie samolotu zarówno produktów, jak i usług. Przykładem transakcji IFC (ang. in-flight commerce) jest oferowanie posiłków i napojów, możliwość oglądania telewizji i słuchania radia w trakcie lotu, sprzedaż perfum, udział w grach losowych, czasowy dostęp do Internetu i inne.
Transakcje, w zależności od danej linii lotniczej, mogą odbywać się w formie gotówkowej oraz bezgotówkowej. W przypadku użycia karty, płatności IFC zazwyczaj odbywają się w trybie offline. Jeżeli na pokładzie samolotu możliwy jest dostęp do Internetu satelitarnego, autoryzacja płatności przebiega w czasie rzeczywistym. Transakcje przeprowadzone w trybie offline są rozliczane poprzez wykonanie czynności tzw. „zamknięcia dnia” na terminalu płatniczym przez załogę samolotu po lądowaniu, gdy dostępne jest połączenie z Internetem. Sprzedaż IFC w trybie offline charakteryzuje się wysokim ryzykiem nadużycia po stronie podróżnych. Najczęściej ryzyko polega na nieuprawnionym posłużeniu się kartą płatniczą lub braku wystarczających środków zgromadzonych na rachunku bankowym lub karcie w celu pokrycia wartości transakcji.
Ze względu na tryb przeprowadzania transakcji IFC i ewentualne nadużycia, wydany towar lub usługa w konsekwencji jest stratą da linii lotniczej. W przypadku transakcji na niewielką kwotę, terminal płatniczy w samolocie nie wymaga dodatkowej weryfikacji posiadacza karty. Z kolei transakcje na wyższe kwoty (np. w pierwszej klasie lub biznesowej), będą weryfikowana poprzez zastosowanie autoryzacji, w szczególności poprzez wprowadzenie kodu PIN karty na klawiaturze terminala płatniczego.
Wysokość kwoty, od której stosuje się weryfikację kodem PIN jest uzależniona przede wszystkim od organizacji kartowej, regulacji prawnych w kraju banku-wydawcy karty, ale także od merchanta (linii lotniczej), który w porozumieniu z agentem rozliczeniowym może mieć wpływ na wysokość progu kwotowego.